Tourists go to Ecuador to go whale or bird watching, to visit the Amazon Rainforest, or to go to the Galapagos Islands, one of the world’s most famous nature paradises. But not many tourists go to the village of Piquicho in the Chota Valley. It is near the Colombian border, about three hours drive north of the capital, Quito. Life for people in this village is hard, and many of them haven’t got houses, only simple huts. But there’s something very special about Piquiucho: half of the footballers who played for Ecuador in the World Cup in 2002 and 2006 (a total of 11 players) came from this poor village. Piquiucho was the starting point for one man’s journey of hope. Ulises de la Cruz started to play football barefoot as a child. His dream was to become a professional football player. And one day his dream came true. He played for his national team, and later in the English Premier League. He earned a lot of money, but he didn’t spend his money on fast cars and big houses. When Ecuador reached the World Cup finals in 2002, Ulises used the money he earned to buy a fresh water supply for Piquiuchu.
He used the money he made from playing for Ecuador in the 2006 World Cup to help the people of his village too, ‘The 2006 World Cup in Germany was fantastic because it meant I could give money for a new sports and community centre,’ he said. He pays for breakfast and lunch for 100 school children every day. Since he started to play abroad, he has sent hundreds of thousands of pounds back to his village. He has set up a medical centre there, and he pays for a doctor, a dentist and a nurse. ‘I want to help the children of Piquiucho. I want to show them that they have a better future. I want to show them that by studying, they can help themselves to escape poverty. Football isn’t the only way out.’
Զբոսաշրջիկները մեկնում են Էկվադոր, այցելելու ամազոնի անտառները կամ Գալապակոս կղզիները, այցելելու աշխարհի ամենահայտնի դրաղտավայրերից մեկը:Բայց նրանցից ոչ բոլորն են գնում Piquicho գյուղը Chota Valley-ում:Նա գտնվում է Կոլումբիայի սահմանի մոտ երեք ժամ հեռավորության վրա դեպի հյուսիս մայրաքաղաք Կիտո:Գյուղում կյանքը շատ բարդ է,նրանցի շատերը չունեն տներ նրանք ունենո հյուղակներ:Բայց ինչ-որ հատուկ բան կա Piquiucho-ի կես ֆուտբոլիստների, ովքեր խաղում էր Էկվադորի աշխարհի առաջնությունում 2002 և 2006 թվականներին դուրս են եկել այս աղքատ գյուղում.
Piquicho- դա մի ուղարկվող կետ էր մի մարդու համար:Ուլիսես դե լա Կրուսը սկսել է ֆուտբոլ խաղալ ոտաբոբիկ, ինչպես երեխան:Նրա երազանքը եղել էր դառնալ մի պռոդֆեսիոնալ ֆուտբոլ խաղացող:Նա սկզբից խաղում էր իր երկրի հավաքականում իսկ հետո Անգլայի Պրեմիեռ Լիգայում:Նա վաստակել է շատ գումար,բայց նա այդ գումարը չի ծաղսել արագ մեքենաների, և մեծ տների:Երբ Էկվադոռը հասավ Աշխարհի Գավաթի ֆինալ 2002,Ուլիսեսը օգտագործեց այն փողերը որը վաստակել է Էկվադոռի ակումբում խաղալուց 2006 թվականի Աշխարհի Գավաթ մրցումի ժամանակ նա գնել է՝ մաքուր ջուր Պիքուիչո գյուղի համար:
Նա օգտագործել է իր գումարները, որոնք նա վաստակել է 2006թ-ի Աշխարհի Գավաթի ժամանակ օգնել է իր գյուղի բնակիչներին 2006 թ. Գերմանիան ֆանտաստիկ է խաղում, ես կարող եմ տալ փող, նոր սպորտային և հասարակական կենտրոների համար ,- ասել է նա:
Նա գնում է նախաճաշը և ճաշը 100 երեխաների համար ամեն օր, քանի որ նա սկսել է խաղալ արտերկրում, նա ուղարկեց հարյուրավոր հազար ֆունտ վերադառնալուց իրենց գյուղ. Նա ստեղծվել է բժշկական կենտրոն, և նա վճարում է բժիշկներին, ատամնաբույժերին և բուժքույրներին իրենց աշխհատավարցը. – Ես ուզում եմ օգնել Պիքուչիո գյուղի երեխաներին . Ես ուզում եմ ցույց տալ նրանց, որ նրանք կարող են հասնել ավելի լավ ապագայի : Ես ուզում եմ ցույց տալ նրանց, որ, ուսումնասիրելով, նրանք ապահովագրում էք ինքներտ ձեզ աղքատությունից. Ֆուտբոլը դա միակ ելքն է.
Գարիկ Բարխուդարյան 